(SeaPRwire) –   Dalam autobiografinya Confessions, ahli teologi dan falsafah Afrika Utara, Augustine of Hippo, mengenang kembali zaman kanak-kanaknya. Beliau teringat masa dia mencuri sejumlah besar buah pir, bukan kerana lapar tetapi untuk keseronokan melakukan sesuatu yang terlarang. Malah lebih awal lagi, beliau teringat menipu dalam permainan kerana keinginan untuk menang, dan mengamuk kerana penjaga tidak akan melayan kemahuannya. Bagi sesiapa yang mengingati zaman kanak-kanak mereka, tingkah laku ini mungkin kedengaran biasa. Kanak-kanak boleh menipu, merosakkan, mengamuk. Apa yang mungkin kurang biasa atau malah provokatif bagi kita hari ini ialah pengiktirafan bahawa emosi kanak-kanak kecil boleh digambarkan secara wajar dalam istilah moral. Pemikiran bahawa tingkah laku kanak-kanak boleh menjadi buruk—jahat, tamak, mementingkan diri sendiri—selalunya adalah pantang larang. Dan ini mungkin mempengaruhi cara kita membesarkan anak-anak kita.

Dalam beberapa tahun kebelakangan ini, ahli antropologi David Lancy mencipta istilah “neontocracy” untuk menggambarkan sikap terhadap kanak-kanak yang unik kepada Barat yang kaya dan demokratik. Dalam neontocracy, kanak-kanak diperlakukan sebagai entiti yang berasingan —spesies yang berbeza daripada orang dewasa—dan menjadi kumpulan yang paling bernilai dalam masyarakat itu. Ini bermakna, tidak seperti di zaman Augustine, kanak-kanak kecil sebahagian besarnya dilindungi daripada penilaian orang dewasa. Kita boleh melihat ini di sekeliling kita dengan mantera popular “setiap anak adalah berbeza” (juga dikenali sebagai jangan hakimi anak saya), dan pendekatan yang menggalakkan kita untuk mengelak daripada menghakimi dan membetulkan tingkah laku kanak-kanak agar kekal setia kepada identiti sebenar setiap kanak-kanak.

Tetapi mengapa kanak-kanak harus dibesarkan mengikut standard mereka sendiri dan bukannya standard ibu bapa mereka? Satu sebab kita mungkin berfikir demikian ialah pada masa kini kita melihat emosi kanak-kanak kecil sebagai pelepasan fisiologi tekanan, dan, dengan demikian, kebal kepada piawaian normatif. Contohnya, —satu contoh trend berasaskan bayi—berpendapat bahawa kanak-kanak belum mampu mengawal emosi, dan oleh itu kita tidak seharusnya mengharapkannya daripada mereka. Ini bermakna apabila anak anda mengamuk kerana anda enggan membelikan gula-gula untuk mereka, peranan anda adalah untuk menahan diri daripada membetulkan dan mengehadkan diri anda untuk bercerita, seperti seorang ahli terapi atau suara latar dalam sebuah dokumentari: “Anda berasa sangat marah sekarang.” (Saya tidak ingat berapa kali saya mendengar frasa ini di taman permainan.)

Tetapi ini mengabaikan bahawa apa yang dirasakan manusia tidak dapat dipisahkan daripada apa yang mereka fahami, bahkan dalam kes kanak-kanak kecil. Berasa takut bermakna kita memahami situasi itu sebagai mengancam, berasa kecewa bermakna kita mempunyai jangkaan lain, dan berasa cemburu terhadap seseorang bermakna kita menganggap mereka sebagai saingan. Oleh itu, sangat penting apa makna yang kita berikan kepada sesuatu situasi. Memberitahu kanak-kanak kecil bahawa mereka berasa marah tanpa menjelaskan bila kemarahan itu wajar atau tanpa mengajar mereka bagaimana kemarahan boleh menyebabkan menyakiti orang lain adalah untuk melucutkan pemahaman mereka tentang apa yang mereka rasakan. Dalam kes itu, kita mungkin juga mengatakan sesuatu seperti: “anda sedang mengalami limpahan neurologi sekarang.”

Mengaitkan emosi kepada seseorang—kemarahan, ketakutan, kegembiraan, harapan—bermakna mereka telah pun melangkaui tahap fisiologi semata-mata. Ini sudah berlaku pada peringkat yang sangat awal, kerana tindak balas neurologi bayi menjadi bentuk komunikasi dengan ibu bapa mereka—dan dengan itu mula berubah menjadi emosi yang bermakna. Dalam bukunya pada tahun 1962 Learning from Experience, psikoanalis Inggeris Wilfred Bion menamakan proses ini “fungsi-alfa”: melalui usaha untuk memahami dan bertindak balas terhadap tingkah laku bayi, ibu bapa mengubah pengalaman deria mentah pertama (unsur beta) menjadi pemikiran yang bermakna (unsur alfa). Bagi Bion, inilah asal-usul keupayaan kita untuk berfikir dan fungsi psikologi penting yang akan membantu kita menangani emosi sukar di kemudian hari.

Keupayaan untuk memahami emosi—apa maksud berasa marah yang wajar, untuk menunjukkan pengekangan diri, untuk menghormati orang lain—tidak muncul secara ajaib semasa dewasa. Ia berkembang secara beransur-ansur apabila ibu bapa menawarkan (atau gagal menawarkan) bentuk pemahaman kepada anak-anak mereka dengan bercakap dengan mereka. Dan sama seperti kita tidak menahan diri daripada bercakap dengan bayi dan kanak-kanak kecil kerana bimbang tidak melanggar ketidakupayaan mereka untuk menggunakan perkataan, begitu juga kita tidak sepatutnya menahan diri daripada memperkenalkan mereka kepada pemahaman kita tentang apa yang dianggap sebagai tingkah laku baik dan buruk.

Idea bahawa ibu bapa boleh kekal neutral terhadap tingkah laku anak mereka adalah paling baik naif dan paling teruk berbahaya. Persoalan yang lebih mendalam yang perlu ditanya oleh ibu bapa ialah: Siapakah yang kita mahu anak kecil kita menjadi? Melainkan kita bermula dengan visi jenis orang yang kita harap untuk membesarkan, kita akan sentiasa mengejar tren terkini, atau, mungkin, setiap mood anak kita.